Scary Story ………..
In een klein, schilderachtig dorpje aan de rand van een uitgestrekt bos woonden twee kinderen, Mees en
Lotte. Die twee waren altijd samen en op zoek naar avontuur.
Het dorpje had een mysterieuze legende die al generaties lang werd doorverteld.
Volgens het verhaal stond diep in het bos een Levensboom, waarvan werd gezegd dat hij de kracht had
om eeuwig leven te schenken.
Op een koude, mistige Halloween-avond, besloten Mees en Lotte om op zoek te gaan naar de
Levensboom. Ze hadden de verhalen vaak gehoord, maar geloofden niet dat er echt iets magisch was
aan de boom. Maar toch waren ze nieuwsgierig en trokken er met een zaklamp en een oude kaart, die
ze in de kelder van hun opa hadden gevonden op uit het donkere bos in.
Hoe verder ze het bos ingingen, hoe stiller het werd. Zelfs de vogels waren stil, de bomen werden
dichter en het pad kronkeliger.
Uiteindelijk bereikten ze een open plek, waar in het midden een gigantische boom stond, veel groter dan
welke andere boom die ze ooit hadden gezien. Dit moest de Levensboom zijn. Zijn bladeren fluisterden
zachtjes in de wind, en een zwak, groen licht straalde uit de kern van de boom.
Lotte was gefascineerd en liep zonder aarzeling naar de boom. Mees volgde haar, maar voelde een
koude rilling over zijn rug. “Weet je zeker dat we dit moeten doen?” vroeg hij, maar Lotte was al te
dichtbij om te luisteren. Ze legde haar hand op de ruwe schors van de boom en op dat moment begon de
grond te trillen.
Plotseling, uit de schaduwen van het bos, begonnen skeletten op te doemen. Met hun holle oogkassen
keken ze Mees en Lotte aan en hun botten rammelden zachtjes terwijl ze naar de kinderen toe bewogen.
Dit waren geen gewone skeletten, maar de oude dorpsbewoners die ooit hadden geprobeerd het geheim
van de Levensboom te ontrafelen. Door hun hebzucht waren ze vervloekt en nu gedoemd om als
onsterfelijke skeletten rond te dolen, elke Halloween opnieuw tot leven gewekt door de kracht van de
boom.
Mees en Lotte waren verlamd van angst. De skeletten kwamen dichterbij, en een van hen hief een
benige vinger en sprak met een stem die klonk als een koude wind: “Jullie hebben het geheim van de
Levensboom gezocht, maar weten jullie ook de prijs?”
Ook Lotte voelde nu een koude rilling over haar rug. “We wilden het geheim van eeuwig leven”, stamelde
ze, terwijl ze achteruit deinsde.
“Eeuwig Leven,” herhaalde het skelet spottend. “Maar tegen welke prijs? Kijk naar ons.”
“Eeuwig leven is een vloek, geen zegen.”
Mees, die altijd voorzichtig was, greep Lotte’s hand. “We moeten hier weg, nu!”
Maar de skeletten vormden een cirkel om hen heen en lieten de kinderen niet gaan.
Net op dat moment herinnerde Mees zich een ander deel van de legende, iets wat zijn opa ooit had
verteld. “De enige manier om aan de vloek van de Levensboom te ontsnappen is door oprecht berouw te
tonen en het bos te verlaten zonder zijn geheimen te willen gebruiken.” Hij kneep Lotte’s hand stevig vast
en riep luid: “We willen geen eeuwig leven meer! We willen gewoon naar huis!”
De woorden galmden door het bos en leken een reactie teweeg te brengen. Het groene licht in de boom
begon te flikkeren, en de skeletten hielden stil.
Langzaam maar zeker losten de skeletten op in lucht, als rook die door de wind werd weggeblazen.
De boom, die even dreigend had geleken, leek nu kalmer. De spanning in de lucht verdween en de mist
begon op te trekken. Zonder nog iets te zeggen, renden Mees en Lotte hand in hand het bos uit, terug
naar hun dorp. Ze zouden het verhaal van hun avontuur doorvertellen, maar nooit zouden ze nog
teruggaan naar de plek van de Levensboom.
Sommige geheimen kunnen beter geheim blijven!